Antysemityzm w Norwegii
Historia norweskiego antysemityzmu ma swój początek w antyżydowskim nastawieniu Kościoła Luterańskiego. II artykuł Konstytucji Państwowej, uchwalonej w 1814 roku, zabronił Żydom (tak jak i Jezuitom i innym zakonom klasztornym) wstępu do Królestwa. W 1851 roku uchylono dyskryminujące prawo dzięki kampanii prowadzonej przez poetę Henrika Wergelanda.
Mimo, że w kraju działała nikła ilość stowarzyszeń o otwarcie antyżydowskim stanowisku, liczebność społeczności żydowskiej w Norwegii nigdy nie przekroczyła 2000 osób. Wybuch I wojny światowej i rosyjskiej Rewolucji Bolszewickiej, a także późniejsze kryzysy ekonomiczne pierwszych dekad XX wieku, przyczyniły się do wzrostu nastrojów antysemickich w ,do tej pory, neutralnym państwie.