Zagłada Żydów ( Holokaust ) w Norwegii
Wojska nazistowskich Niemiec dokonały inwazji na Norwegię 9 kwietnia 1940 roku. Gdy prawomocny rząd państwa udał się na emigrację, niemieckie władze okupacyjne powołały kolaboracyjny rząd, na czele którego stanął Vidkun Quisling przewodniczący norweskiej partii faszystowskiej NS (Nasjonal Samling).
Podczas pierwszych dwóch lat okupacji niemieckiej doszło do kilku odosobnionych aresztowań Żydów. Jednak już w 1941 roku niemiecka policja bezpieczeństwa nakazała norweskim władzom porządkowym oznaczyć dokumenty każdego Żyda w Norwegii czerwoną literą „J”. W ten sposób przygotowywano grunt pod masowe łapanki żydowskich obywateli.
Z początkiem 1942 roku zintensyfikowano przymusową rejestrację oprócz posiadania dowodu naznaczonego literą „J”, każdy Żyd musiał posiadać przy sobie wypełniony : „Kwestionariusz rejestracyjny Żydów w Norwegii”, wydany przez biuro statystyczne partii NS. Quisling przywrócił także pierwotny antysemicki artykuł II Konstytucji z 1814 roku (wcześniej odrzucony w 1851 roku).
6 października 1942 w Trondheim rozpoczęto regularne aresztowania norweskich Żydów. Depesza nadana 25 października przez przewodniczącego policji stanowej Karla Alfreda Marthinsena, nakazywała policji norweskiej schwytanie mężczyzn pochodzenia żydowskiego powyżej 15 roku życia. Kobiety zobowiązano do codziennego stawiania się w lokalnych komendach policji.
26 października 1942 Quisling zarządził nakaz konfiskaty żydowskich majątków. Po zarekwirowaniu dóbr materialnych, pozbawiono głównego źródła dochodu wszystkich aresztowanych Żydów.
25 i 26 listopada 1942 aresztowano żydowskie kobiety i dzieci. W ciągu tych dwóch dni, wywieziono z Norwegii do obozu śmierci w Auschwitz, 772 osoby. Z tej grupy jedynie 34 osoby przeżyły pobyt w obozie. Norweska społeczność żydowska, która przed 1939 rokiem liczyła około 2100 osób, w trakcie wojny zmniejszyła się o 1/3. Większość Żydów, którym udało się uniknąć aresztowania, uciekła do Szwecji i dzięki temu nie podzieliła losu wymordowanych w Auschwitz.